Glimmen

Op zoek naar niets struinde ik de koninginnemarkt af. En meestal gebeurt het dan, zo ook nu: Vanaf een lakentje glom een rode koffiepot me toe: Ik ben het, Koffiepot! Haal me hier vandaan en koop mij, koop mij!
Dit moet em wel zijn, dacht ik. En de man beaamde het: jaren-50 product.

Hij heeft tot vanmorgen de tuin gesierd, maar nu mocht ie mee naar de klas, waar ik net het verhaal van de Stoorworm voorgelezen heb. "Jongens, ik heb em gevonden!" Voorzichtig en met gepaste eerbied haalde ik hem tevoorschijn. De rode Koffiepot die het watergevaar trotseerde, maar gevangen werd door een lelijkerd en het uiteindelijk niet gehaald heeft... Zelfs de haak uit het verhaal zit er nog aan! Toen ik de werking ervan demonstreerde spuugde de pot een straaltje water uit.
“Ow, zeewater!” riep ik.
En de kinderen verzamelden zich vol verwondering rond het plasje tuinregenroestwater.
Koffiepot is per vandaag definitief in het 4b-hart gesloten en mag z'n oude dagen op onze zonnige vensterbank slijten. Dood of niet.

De kenners hebben al ontdekt dat het hier gaat om 'De Stoorworm' van Wim Hofman. De watersnoodramp vertaald naar een voor kinderen begrijpelijk verhaal. En de nog-niet-kenners weten het nu ook.


(bron image: www.stoorworm.nl - dit filmpje zal tzt vervangen worden door onze eigen Koffiepot-look-a-like, als er weer batterijen in het fototoestel zitten)