Wat moet je?

En toch heeft het geholpen, dat van mijn zoon.
Na een weekend lang gepiekerd te hebben 'ik moet vrolijker zijn, ik moet vrolijker zijn' (und so weiter) kwam ik op maandagmorgen de klas in. Met dat motto in mijn achterhoofd.
Ik ontspande mijn kaakspieren en keek de kinderen met zachte blik aan. We begroetten elkaar en hee, ontsproot daar niet een klein grapje aan mijn persoontje?
De kinderen lachten vriendelijk en oprecht, ze zijn zo streng nog niet. Ik keerde mijn motto ter plekke om.
Vrolijk zijn hoeft niet, maar serieus kijken hoeft ook niet. Niets hoeft! En juf ontspande nog meer en het werd een hele fijne en ook luchtige dag. Ik denk dat we samen een moppentrommel gaan aanleggen, ter ondersteuning van mijn proces.