Klimmen

Drie jaar geleden had ik een gesprek met de buurvrouw. Vol trots vertelde ik haar over mijn nobele plannen de Pabo te gaan doen. En soms is zo'n praatje hartstikke goed, want zij bleek minstens dezelfde plannen te hebben.
Ik zeg minstens, omdat mijn buurvrouw vanaf het begin al uit elkaar spatte van ambitie en volharding. Een baan van boven de dertig uur, gezin en dan de studie. En daar zette ze haast letterlijk haar tanden in, want zij zou dit van oorsprong vierjarig durende klusje binnen drie jaar fixen.

Menig keer opende ze de deur voor mij en mijn vragen. En ik leerde al snel dat die wazige blik niet kwam doordat ze ziek was, maar een gevolg was van urenlang studeren. Ze werd mijn voorbeeld als studiemaatje en buuf door dik en dun.
En nu is de dame bijna klaar dankzij menig ingeleverde zondag en meer. Zwoegend, zwetend en ploeterend is haar doel bereikt.
En ik heb het genoegen lekker trots op haar te mogen zijn. De pabobuuf door dik en dun. En nu dus leerkracht.
Zo eentje waar ze het later nog over zullen hebben: 'Oh die lauwe/coole/vette/flexe/relaxte (doorhalen wat t.z.t. niet meer van toepassing is)! 'Die met die zwarte schoenen met rode veters erin! Die doet toch aan klimmen?'

Nou en of ze kan klimmen. Juf Lidewij rules! Nu al.