Invallen - part one

Natuurlijk is onderwijs gezellig. En ook weleens niet. Moeilijk hoor, om dat eens ronduit toe te geven! Je stort je in een opleiding, staat supersonisch positief in de les te wezen en staat open voor alle kinderen.

En dan op een dag is er geen opening te vinden bij een van die kinderen. De momenten dat ze lacht zijn in een paar seconden samen te pakken. En de momenten dat ze haar hele zijn tegen het klasgebeuren ingooit, tollen eenmaal in bus 70 op weg naar huis nog altijd door het hoofd van juf. Zo hevig zelfs, dat ze er letterlijk van duizelt. Wat is er in een dag veel gebeurd rond een meisje van 11 lentes!
Voor het eerst de vraag: hoe doe je dit als je zo'n dame het hele jaar in je klas hebt? Hoe kom je thuis aan en ga je 's morgens met frisse moed de klas weer in? Welke grens stel je jezelf?
Ook ervaarde ik hoe belangrijk het is om steun van je collega's te krijgen. Ieder teamlid met wie ik kennismaakte was betrokken en geinteresseerd. Als eerstedags invaller voelde ik me serieus genomen en gewaardeerd.

En last but not least: het is goed dat er thuis wijn staat. Diepe zucht aan de keukentafel, glas aan de lippen. En verhip, komen er toch ook leuke momenten naar boven. Zelfs met meisje N. Ik herinnerde me hoe ik haar toch aan het werk kreeg, hoe ze zelfs interesse toonde op een bepaald moment. Hoe ze op mijn vraag of ze de lijm wist te vinden de doos voor mijn neus zette. Piepkleine momentjes.. toch een opening, een poging van haar? Wordt ze toch weer mens voor me.
Het hoofd al minder vol, weer aandacht voor de rest om me heen. Ah..daar ben ik weer.
Mij mogen ze nog een keer bellen :-)