Oranje boven

De heldencape wapperde wat in de koele ochtendwind.
Onafgemaakte oranje voetbalschoenen, rood-wit-blauwe vlaggen en tekeningen. En zonder nog van enig nut te kunnen zijn, gaf dit tafereel me een al net zo desolate indruk als de kleedkamer van Oranje nadat de laatste speler zijn sporttas dichtritst en nog even omkijkt voordat hij gaat.
Voetbal doet mij niet zoveel. En toch.. Een beetje leeg gevoel, toch wel.
Ik twijfelde of ik de boel zou opruimen. Het was dan wel niet mijn lokaal, maar ik kon me zo voorstellen dat het oranje sommige kinderen pijn zou doen in oog en hart.
Kinderen die al weken laat naar bed mogen, omdat papa en oom Piet geen tijd hebben om de kroost op bed te leggen. Omdat, nou ja hup dan, omdat het zo leuk is.
De oranje boa die ik van de klok naar mijn hals verhuisd had bij wijze van eerste opruimpoging kwam inderdaad niet goed aan. "Wat doe je nou met zo'n stomme boa om je nek? Oranje, getver!"
Ik probeerde het nog even. Gooide de boa in de lucht en wilde Hup Holland Hup roepen. De voetbalfanaatjes keken me misprijzend aan en verwezen de boa met dwingende ogen naar de plek bovenop de kast, waar hij ooit vol trots vandaan was getoverd. Nieuw WK, nieuwe kansen..