Gezond

Teveel te doen in te weinig dagen, uren en minuten.
Nog wat oude kerntaakjes, een joekel van een taakgroepopdracht, nog een joekel van een taakopdracht en en pasant nog even een scriptie. Ik duik zogezegd eens flink de theorie in dit jaar. Dat wil zeggen: tussen de avondcolleges, de gezinsbedrijvigheden (fulltime werkende wederhelft, vaak trainende kinderen, zeer onderhoudsonvriendelijk woonpand) en het invalwerk (hot&her) door.
Toen alle drukte in een onplezierige droom op me afdenderde, heb ik me een nieuw motto aangemeten: Komt tijd, komt stageplaats. Ik ben dus even stageloos. En ik geloof dat dat ook nog wel een tijdje zo blijft.
En wow, wat een lekker licht en luchtig gevoel komt er over me. Het studentzijn is weer te scheiden van het moeder zijn, echtgenote zijn en ook alleenmetmezelf zijn is weer een optie. Wat hebben ze op een school aan een stagiaire die met stutblokken in de klas gezet moet worden en zelf de knoppen van haar verschillende rollen niet tijdig meer weet om te zetten?
Nee, doe mij maar een gezonde juf - zou ik als kind zeggen tenminste!

Precies kinders! Op gezond onderwijs, onze tijd komt snel weer!

Contact

Geweldig, dat invalwerk!
Mijn lesje de vorige keer geleerd, flink gereflecteerd en Hoppa. Het ging als een trein vandaag.
Nee, niet dezelfde klas. Maar wel dezelfde juf. Cool, kalm, rustig en flex - ik bleef het allemaal.
De eerste nieuwsgierigheid ebde wat weg, de kinderen kwamen dichter bij me. Het werd al 'juffie' en in de pauze moest ik meedoen met het spel. Goed contact dus.
Ik wist alleen niet wat ik moest denken van J. Die, terwijl hij aan mijn tafel zijn vraag stelde, ongestoord aan mijn linkerarm zat te plukken en deze eens goed bekeek. Ik ben zelf een frunnik en heb er als anderen het bij me doen niet snel last van. Maar wat was dit? Ik bedoel.. Werd ik hier nou geknuffeld of geïnspecteerd op overtollig armweefsel?

Invallen - part one

Natuurlijk is onderwijs gezellig. En ook weleens niet. Moeilijk hoor, om dat eens ronduit toe te geven! Je stort je in een opleiding, staat supersonisch positief in de les te wezen en staat open voor alle kinderen.

En dan op een dag is er geen opening te vinden bij een van die kinderen. De momenten dat ze lacht zijn in een paar seconden samen te pakken. En de momenten dat ze haar hele zijn tegen het klasgebeuren ingooit, tollen eenmaal in bus 70 op weg naar huis nog altijd door het hoofd van juf. Zo hevig zelfs, dat ze er letterlijk van duizelt. Wat is er in een dag veel gebeurd rond een meisje van 11 lentes!
Voor het eerst de vraag: hoe doe je dit als je zo'n dame het hele jaar in je klas hebt? Hoe kom je thuis aan en ga je 's morgens met frisse moed de klas weer in? Welke grens stel je jezelf?
Ook ervaarde ik hoe belangrijk het is om steun van je collega's te krijgen. Ieder teamlid met wie ik kennismaakte was betrokken en geinteresseerd. Als eerstedags invaller voelde ik me serieus genomen en gewaardeerd.

En last but not least: het is goed dat er thuis wijn staat. Diepe zucht aan de keukentafel, glas aan de lippen. En verhip, komen er toch ook leuke momenten naar boven. Zelfs met meisje N. Ik herinnerde me hoe ik haar toch aan het werk kreeg, hoe ze zelfs interesse toonde op een bepaald moment. Hoe ze op mijn vraag of ze de lijm wist te vinden de doos voor mijn neus zette. Piepkleine momentjes.. toch een opening, een poging van haar? Wordt ze toch weer mens voor me.
Het hoofd al minder vol, weer aandacht voor de rest om me heen. Ah..daar ben ik weer.
Mij mogen ze nog een keer bellen :-)