Oranje boven

De heldencape wapperde wat in de koele ochtendwind.
Onafgemaakte oranje voetbalschoenen, rood-wit-blauwe vlaggen en tekeningen. En zonder nog van enig nut te kunnen zijn, gaf dit tafereel me een al net zo desolate indruk als de kleedkamer van Oranje nadat de laatste speler zijn sporttas dichtritst en nog even omkijkt voordat hij gaat.
Voetbal doet mij niet zoveel. En toch.. Een beetje leeg gevoel, toch wel.
Ik twijfelde of ik de boel zou opruimen. Het was dan wel niet mijn lokaal, maar ik kon me zo voorstellen dat het oranje sommige kinderen pijn zou doen in oog en hart.
Kinderen die al weken laat naar bed mogen, omdat papa en oom Piet geen tijd hebben om de kroost op bed te leggen. Omdat, nou ja hup dan, omdat het zo leuk is.
De oranje boa die ik van de klok naar mijn hals verhuisd had bij wijze van eerste opruimpoging kwam inderdaad niet goed aan. "Wat doe je nou met zo'n stomme boa om je nek? Oranje, getver!"
Ik probeerde het nog even. Gooide de boa in de lucht en wilde Hup Holland Hup roepen. De voetbalfanaatjes keken me misprijzend aan en verwezen de boa met dwingende ogen naar de plek bovenop de kast, waar hij ooit vol trots vandaan was getoverd. Nieuw WK, nieuwe kansen..

Stoer

I did it!
Ik heb het voor elkaar gekregen om in mijn allereentje een club jonge pubermeiden een weekend lang te entertainen. Acht stuks, uitgenodigd voor een weekendje in ons familiehuisje. Goed, ook de voorwaarden waren ruimschoots aanwezig: zon, water, make up, goede muziek, versnaperingen en onderschat ook mijn broer met speedboot niet!
Maar toch. Ik als begeleider had het allemaal mooi onder controle! Ik heb me rotgelachen en ja, ook ben ik streng geweest. Dat moet soms. Ik heb verder een pleister geplakt, blindevrouwtje met ze gedaan, de tenten opgezet, heimwee in de kiem gesmoord, vele koele duiken genomen, marsh mellows gesmolten boven echt vuur, we hebben gediscoot in een donkere tuin met kaarsjes en ik mocht deel uitmaken van een Supermodel Campingcontest (ik werd het niet helaas).
Ook hebben we in een idyllisch stromend beekje gezwommen en aldaar maakten wij kennis met een fuivende groep leeftijdgenoten uit een naburig gelegen Noord-Limburgs dorp. Die zagen drie donkergetinte dames uit mijn gezelschap aan voor Turken en dat lieten ze ons op een niet zo aangename wijze weten. "Ach", zei ik zacht - het hele discriminatieprotocol aan m'n laars lappend- "de boeren hier hebben geen televisie en weten nog niet zoveel van de wereld." De meisjes keken me ongelovig aan, ik zweeg genoegzaam over mijn incorrectheid.
Toen viel de bal van de heren in het water. Of mijn badende dames hem er misschien uit wilden vissen.
Ik siste de dames strijdlustig toe: "Turken halen geen ballen uit het water!" En alsof het zo had moeten zijn schalde mijn team in koor de ingefluisterde woorden door het Limburgse bos. De jongens leken onder de indruk en even hoorden we alleen het zachte wuiven van het blad aan de bomen.
Natuurlijk moesten de dames nog even dissen en chillen, duh-en meer van dien aard. Wat anders kan een stadse meid op zo'n moment doen! De jongens begrepen er begrijpelijkerwijs niets van en spuugden een keer flink in het water. Ze hadden echter de stroom tegen.

Filosoferen.

Deze week zag ik mijn kans schoon om in een ontspannen ambiance (in de bus, op weg naar de dierentuin) een gesprekje aan te gaan met Wout. In de groep een zwijgzame jongen en nu was er zomaar een prachtig plaatsje vrij naast hem in de bus.
Nee, natuurlijk ga ik op zo'n mooie dag geen rapportbespreking met hem houden. Hij begon er zelf over! Over dat doordelen van laatst en hoe makkelijk dat was.
De windmolen aan de kant van de weg bracht ons dankzij Wout bij zijn spreekbeurt over windenergie. Zijn juf zei dat hij iets onjuist had verkondigd en hij drukte mij op het hart dat het wel degelijk goed was! Ik greep op mijn beurt de kans aan om es te vragen naar zijn schoolse interesses. En ook bij deze jongen hoort stellen daar niet bij! "Wat moet ik nou met zo'n boek, waar je 3 alinea's bij moet schrijven over iets wat helemaal niet leuk is! Geef mij de wereld, dan heb ik keuze genoeg! Alles is zo prachtig!". En ik moet beamen dat ik het niet heb kunnen laten om verscholen achter de hoge stoelen toch stiekem een piepklein motiverend gesprekje over stellen te hebben. Want wow, een jongen met zo'n uitdrukkingsvaardigheid moet daar toch iets mee kunnen doen. Hij begreep de les en vervolgde zijn verhaal over de wereld. Ik genoot en dacht na over een stelopdracht waar hij zijn ziel en zaligheid in zou kunnen leggen.
Zoetjesaan werd het onderwerp weer op de dierentuin met diens wonderlijke pracht gebracht, het grote verkeersbord vertelde dat we er binnen een paar minuten zouden zijn.
"Juf, ik vond het helemaal niet vervelend met je in de bus. We hebben fijn gefilosofeerd" en hij herhaalde puntsgewijs hoe we van het ene naar het andere onderwerp waren gehopt. "Mooi he, hoe we van het ene naar het andere gingen? Waar zullen we het op de terugweg over hebben?" besloot hij.
"Geen idee", zei ik. "We kunnen het over alles hebben!"
De terugreis bracht ons -met een beeldscherm wat zich vanaf het plafond ontvouwde- op een andere koers en ach, ook dat vonden we wel best. Het leven brengt ons vast nog weleens zo'n fijn gesprekje.

Klimmen

Drie jaar geleden had ik een gesprek met de buurvrouw. Vol trots vertelde ik haar over mijn nobele plannen de Pabo te gaan doen. En soms is zo'n praatje hartstikke goed, want zij bleek minstens dezelfde plannen te hebben.
Ik zeg minstens, omdat mijn buurvrouw vanaf het begin al uit elkaar spatte van ambitie en volharding. Een baan van boven de dertig uur, gezin en dan de studie. En daar zette ze haast letterlijk haar tanden in, want zij zou dit van oorsprong vierjarig durende klusje binnen drie jaar fixen.

Menig keer opende ze de deur voor mij en mijn vragen. En ik leerde al snel dat die wazige blik niet kwam doordat ze ziek was, maar een gevolg was van urenlang studeren. Ze werd mijn voorbeeld als studiemaatje en buuf door dik en dun.
En nu is de dame bijna klaar dankzij menig ingeleverde zondag en meer. Zwoegend, zwetend en ploeterend is haar doel bereikt.
En ik heb het genoegen lekker trots op haar te mogen zijn. De pabobuuf door dik en dun. En nu dus leerkracht.
Zo eentje waar ze het later nog over zullen hebben: 'Oh die lauwe/coole/vette/flexe/relaxte (doorhalen wat t.z.t. niet meer van toepassing is)! 'Die met die zwarte schoenen met rode veters erin! Die doet toch aan klimmen?'

Nou en of ze kan klimmen. Juf Lidewij rules! Nu al.

Watermerk

"Poehee wat is het warm.. Ik zou wel een rondje zwemmen lusten!" De kinderen hapten onmiddellijk: Juf, dan had je je badpak mee moeten nemen, wij hebben zwemles!
Dus juf haar tas omgekiept en verhip, een badpak! Komt dat even mooi uit! "Hoera! Juf gaat mee zwemmen!"
Dan volgen de vragen: hoeveel diploma's? (twee) Kun je duiken? (jazeker!) Welke kleur badpak? (grijsblauw) Welk merk?
Geen idee eigenlijk. Gewoon blauw. "Raar dat je het merk niet weet juf" Dus ik toch maar even kijken. "Het is een blauw, supersnel zwempak van het merk Nike"
"Ah..goed merk juf!"
En jeminee, wat heb ik hard gezwommen om aan die hoge standaard kwaliteitseisen te kunnen voldoen..

Pabo-niveau

Onlangs heeft de brasserie op mijn vriendelijk verzoek een bak kroonkurken voor me verzameld. Mogelijkheden te over met dit geweldige speelspul. Dit keer wil ik er met de kinderen mooie vierkantsgetallen mee maken.
Dat vraagt van mij wel enige verdieping in het hoe en waarom van een kwadraat en ik heb er flink over nagedacht. Ik kwam echter niet veel verder dan: handig om mee te rekenen later als je groot bent.
Dus stelde ik de vraag aan mijn wiskundeleraar: Wat is het nut van een kwadraat?

Beste Ellen,

Een mooie uitdagende vraag. Enkele opdrachtjes als reactie hierop:
*Zoek het ritme op van de verschillen tussen twee opeenvolgende kwadraten: 1, 4, 9, 16, 25.....
*Is daar een regel uit te peuren? ik bedoel : Als ik nxn weet , wat is dan (n+1)x(n+1)?
*Kwadraten worden ook vierkantgetallen genoemd. teken op ruitjespapier de vierkanten 1 bij 1, 2 bij 2, 3 bij 3. en nog een paar bv 6 bij 6 en 7 bij 7. Kun je uit deze tekeningen het ritme halen dat je bij de eerste opdracht gevonden hebt? Lukt het ook om mbv redeneren en de tekeningen het antwoord van de tweede vraag te bevestigen of te vinden?
* Een definitie van kwadraten: Het kwadraat van a is de oppervlakte van het vierkant met zijde a. (Bv opp van vierkant met zijde 3 is 9) Teken mbv een vierkant met opp. 1 een vierkant met opp. 2. Hoe groot is de zijde van dat vierkant bij benadering en exact?

Ik ben benieuwd of je eruit komt. Ik hoor het wel.
Een hartelijke groet.


...Jeetje. De vraag was eigenlijk meer bedoeld als tijdsbesparing..
En in al mijn kwetsbaarheid moet ik toegeven dat ik bij het zien van dit soort vragen altijd een beetje eng word.
Taal..oke.. Maar zodra daar meer dan een paar (twee) cijfers ingegooid wordt, gaat er bij mij iets op tilt. Ik vond vroeger dit soort raadsels alleen maar leuk, als ook achterin het vakantieboek de oplossing ondersteboven te lezen was.
Het is een zeer goede zaak dat ik nog een heel pabojaar te gaan heb wat betreft het rekenonderwijs.. Ik heb er ook alle vertrouwen in dat ik het vakantieboekniveau ontstijg, want stiekem begin ik het zelfs wel een heel klein beetje leuk te vinden.

Beste meester W,

Ik ben echt (nog) niet de juiste persoon als het gaat om bewijs dat Pabostudenten wel degelijk beschikken over voldoende basiskennis rekenen en wiskunde.
But I get your point.. Ik doe mijn uiterste best!

Hartelijke groet terug,
Ellen


Welnu, dat tekenen lukt me erg aardig en ik zie zeker ritme! Ik blijf steken bij nxn. Ik las eigenlijk: als ik nix weet, wat is dan ...

Wie? Een hintje maar..

Uitzonderlijk

De opdracht voor het babyboek luidde: Wat vind jij bijzonder aan onze aarde? Wat moet je echt een keer gezien hebben?
We werken met pastelkrijt en gebruiken liever geen zwart, dat wordt met dit veeggevoelige goedje zo snel grauw.
Maar wat doe je als iemand met een zonsverduistering komt?