Echt

Mijn trucendoos was leeg, mijn inspiratie onvindbaar. En dat is niet handig als je in de meest hyperdepypersetijd van het jaar een van nature al hyperdepyperklas voor je hebt. Af en toe eens goed ademhalen en niet al teveel eisen aan mezelf en de groep.
Zelfs dat mocht niet meer baten. Toen een meisje wat haar hoofd gestoten had troost zocht bij de juf gebeurde het. Piepkleine waterlandertjes prikten achter mijn ogen, terwijl in mijn rechterarm het bezeerde meisje tegen me aan hing. Voor de klas, want toe aan een inleiding van de volgende les.
Het werd stil. En ik liet het maar gewoon gebeuren. Ik stelde de kinderen gerust en eigenlijk verliep dat hartstikke fijn. Er ging een opluchting door de groep. Juf ontlaadde en daarmee de kinderen.
We hebben met z'n allen eens heeeeeeel diep adem gehaald en heeeeeeel hard gezucht. Toen zijn we gaan lachen, gewoon voor de fun. Wat een moment zeg! Je voelt je een beetje dubbel. Voor mezelf luchtte het gigantisch op, maar ojee die kinderen?
Zes tekeningen nadien, een Macdonaldskerstbal (ik wil je versieren) rijker en een enorm lief, warm en gezellig welkom 's avonds bij de kerstdienst. Ze waren blij dat de invaljuf was gekomen! Zo fijn om die trucendoos af en toe dicht te kunnen laten :-)

Lekker warm

Ik kreeg een raar bericht van mijn dochter. Haar klasgenootje had thee meegenomen en de juf vond dat maar niets. Niet eerlijk voor de andere kinderen. Doorgaans neem ik ook altijd even het standpunt in van de leerkracht, wanneer ik schoolse zaken met mijn kinderen bespreek. Dit keer sloeg ik dat stukje over. Vanmiddag twee thermoskannetjes gekocht, voor dochter en meteen ook maar voor zoon. Precies genoeg voor thee in de kleine en in de grote pauze. En met die thermoskan drukte ik de kinderen nog wat argumenten op het hart. Beter voor het milieu, minder suiker en de kosten zijn er binnen drie weken uit.
Af en toe wat theegengas kan geen kwaad.

Welles!

"Juf! L. zegt dat Allah niet bestaat!"
Ik kijk L. aan. Het taallesje waar we het eigenlijk over zouden hebben behandelt een discussie over andijvie. Wel of niet opeten als je het niet lekker vindt? Dit is veel boeiender. A. trekt nogal fel van leer tegen L. Hij laat dat niet zomaar zeggen! L. is voor Jezus. Een discussie op een presenteerblaadje, dat snap je.
En de kerstboom en de kerstverhalen waar we allemaal zo van genieten? Hoe zit dat dan?
"Nou, ik mag wel gezellig meedoen, maar ik mag er niet in gaan geloven! Want het kan eigenlijk niet, dat van dat Jezus een zoon van God is, dat bestaat niet. En de Kerstman ook niet! En Sinterklaas komt uit Turkije en helemaal niet uit Spanje!"
Ze moeten die feestdagen ook niet zo dicht op elkaar plannen.

En vergeet je spullen niet!

Dus denk erom! 1. bij terugkomst uit de bus de zwemtas in de bak, 2. de jas aan de haak en 3. je eetspullen mee de klas in.
Zullen we dat voor de zekerheid een keertje herhalen?
En zo gedaan staat groep vier weer buiten met ondergetekende juf voorop, te wachten op de passerende klas die het zwembad nog in moet.
Vanuit de verte lacht de collegajuf me al hartelijk toe. Dan wijst ze naar haar schoenen. Ik zie niets bijzonders. Ze wijst nog eens naar haar schoenen en dan naar de mijne. Ik kijk omlaag. De stoere puntlaarzen nog altijd gehuld in de blauwe Katrien Duck beschermhoezen voor vuil schoeisel.
Ja zeg, dat had de juf toch niet genoemd!

Punt

Iets waar ik nog niet helemaal vrede mee heb is de zogeheten puntenslijpcultuur die er op diverse scholen gaande lijkt te zijn.
Ik zou haast zeggen dat het puntenslijpen het toileteren verdringt!
Soms is er zelfs sprake van een soort bargedrag! Het tafeltje met daarop het slijpselbakje is precies groot, breed en hoog genoeg om daar met twee dames uitgebreid tegenaan te hangen en de dingen van de week te bespreken. Het potlood zie je krimpen! Als ik ongeduldig met het mijne op de tafel tik, kijken ze me soms meewarig aan. Ik schijn er niets van te snappen, dit moet gewoon gebeuren!
Nu zie ik dus overal al heel snel slijpsel, opgespaarde kleurpuntjes en duogeslepen potloodrestjes. Ik kan er niets aan doen, het lijkt zoetjesaan een fixatie.
En ik weet wat ik ga vragen aan de kerstman. Zo'n echte ouderwetse electrische slijper, bediend door de juf zelf of superlieve zoete brave kindertjes - op gezette tijden! Tot het slijpsel mijn gedachtengang niet meer zo beheerst.

Bemiddeling

"Juf, ik wil verkering vragen aan Noah, maar dat durf ik niet."
Kijk, hier word je dus niet voor opgeleid. En dat meisje had acute bijstand nodig!
Ik bekeek haar onderwerp van hartstocht en zag dat hij erg druk doende was met drie knullen. Hij was aan het winnen bij een spelletje. Niet helemaal het goede moment dus. En dat besprak ik ook met haar, een ander moment zou misschien al handiger zijn. Ze bekeek het tafereel, fronste haar voorhoofd en liep beamend knikkend weg.
Ik hoop dat ik daar nog es mag invallen. Mocht de vraag er nog zijn, dan verzint juf wel een klusje voor twee personen. Om deze teleurstelling goed te maken.

Stickers

Rond half tien kwam M. voor het eerst bij me om een sticker. Hij zou er drie kunnen verdienen en hij kwam nu dus zijn eerste halen. Ik vroeg hem waarmee hij die kon verdienen en hoe hij dat dan vanmorgen gedaan had. Nou, hij had geen harde geluiden gemaakt en had rustig gewerkt. Tja.. wie ben ik dan om die sticker niet te geven. Ik had hem inderdaad niet echt gehoord en zijn werk zag er naar behoren uit.
Rond elf uur stond M. voor de tweede keer voor me. Ik had het document nog niet gevonden waarin dat allemaal zou staan volgens hem. Ik wist het nog wat uit te stellen tot aan de lunch. Klokslag lunch werd de tweede sticker in ontvangst genomen.
En toen die laatste. Hij had hem nog niet opgeplakt of hij zei: ZO, en NU computeren juf. Dat mag als ik er drie heb.
Ik vond het schrift. En zag per week gemiddeld twee a drie stickers. Wat een topdag vandaag voor dat kereltje!!

Sinterklaas

Het was druk in de sportkantine van onze voetbalclub. Zoon zat geconcentreerd aan de bingo en over een klein half uurtje zou ook nog eens de Sint komen! Feest dus, met veel kinderen.
En een van hen trok me aan mijn vest. Hoi Juf, je bent er ook! Ik voel me dan iedere keer weer zo ontzettend gevleid! Ze had mijn vest overigens niet losgelaten en trok me nu mee naar de andere kant van de drukbevolkte kantine.
"Mam, mam! Dit is ze nou!" en ze duwde me naar voren. Even voelde ik me net zo beroemd als Sinterklaas en schudde moeder netjes de hand.
Die schudde me wakker: Zozo, juf Ellen, da's mooi. Zeg he, nou heb ik het laatste bingonummer gemist!
Overigens is Sint ook niet meer zo superberoemd hoor..