Leuk

"Lieve juf, zou je alsjeblieft even weg willen gaan en ons alleen kunnen laten?"
Zo stuurde ik mijn mentor vandaag naar huis. Hoogzwanger en bijna toe aan een mooi cadeau van de klas.
Zelfgemaakt natuurlijk! Met veel energie en inspiratie. Zo heb ik dat dan in mijn hoofd he..
Ik vertelde de kinderen dat we iets leuks gaan doen.
Dat we een boekwerkje gaan maken met een pasteltekening en een gedicht. Ik zag hun verrukte gezichtjes al helemaal voor me.
"Gedihicht? Het is toch geen taalles??"
Het verwende jong.
"Nee, dit is geen taalles - we maken samen iets voor de juf!"
"Jahee zeg." Het jong hing nu halverwege zijn stoel. Anderen keken hem vertwijfeld aan..meedoen met hem of met juf?
Dat is even slikken. Daar heb ik niet mijn ziel en zaligheid voor gegeven! Het idee is kant en klaar, jullie kinderen hoeven het alleen maar leuk te vinden. En toe, het is echt leuk!
Ha.
Foutje.
Als je zegt dat je iets leuks gaat doen, moet dat vooral niet op een les lijken. Chips, tv kijken, spelletje spelen. Dat is leuk.
Jahee zeg. Dan heeft zwangere juf nog geen cadeau!
En onder mijn iets gekrenkte maar nog altijd aanwezige bezieling hebben we geploeterd en getrokken, kom op we kunnen het! En plots was het ook echt daar. Een heus elfengedicht!
Daarna ging alles vanzelf. Sleutelen, nog es iets proberen. Mag ik er nog eentje maken? Drie, vier elfen - daar draaiden sommigen de hand niet meer voor om.
En bovendien, aan het eind van de les een flinke meerderheid met maar een vraag. "Aaaahh mag ik de mijne ook voorlezen?"
Ha.
Leuk he?

Delen

Tijdens de rekenles wordt het handig rekenen weer eens belicht.
Iets wat je door vieren deelt hoeft niet meteen door vier gedeeld worden, waarom niet eerst door de helft?
Zoals een taart. Naargelang je meer bezoekers hebt, blijf je maar doordelen door twee (althans, als gast nummer 12 zich niet met een rotsmoes heeft afgemeld en je een oneven aantal overhoudt).
Terug naar de klas. Wout is ons rekenwonder. En nog voor ik het schema op het bord heb getekend heeft hij vaak de clou al te pakken, zo blijkt steeds uit zijn priemende vinger.
Ik ga die natuurlijk niet meteen weggeven. Voor Wout moet iets anders bedacht worden.
Ik zie hem naar het bord kijken, het te eenvoudige schema. Onze blikken kruisen elkaar even betekenisvol.
'Wil je straks na de uitleg kijken hoever jij komt met doordelen Wout?'
Jammer dat ik geen foto gemaakt heb van het resultaat. Ik gaf hem nog de tip niet te groot te schrijven, de bordruimte was niet onbeperkt en ik had alle vertrouwen in zijn kunnen. De cijfers waren nog nauwelijks leesbaar, zo klein priegelde hij zijn vondsten neer. Maar wel die vette komma met vijf cijfers erachter!
Bij ieder nieuw getal maakte Wout een ongecontroleerd sprongetje van puur genot. Juf pakte stiekem haar zakrekenmachine. Het zal toch niet waar zijn...

Reflectie

Mijn laatste stagebeoordeling voor dit jaar heb ik inmiddels binnen. En het ziet er prima uit: overwegend goedjes en twee voldoendes.
Eentje van die twee wringt me een beetje. Reflectie.
Ik kan reflecteren als de beste namelijk. Reflecteer me zelfs drie slagen de rondte in!
Als de mentor me ergens op wijst, kan ik uitleggen waarom ik het doe en tegelijkertijd toch luisteren en afwegen!
Dat ik mijn eigen mening heb, doet voor mijn gevoel niet af aan reflectie. Ik deel mijn ervaring en gedachtengang, opdat ik nog meer kan leren van het moment. Reflectie pur sang als je het mij vraagt.

Mijn mentor en stagebegeleider hebben daar een ander woord voor: eigenwijs.
Ik snap er niks van.. Ik ben helemaal niet eigenwijs.

Wat moet je?

En toch heeft het geholpen, dat van mijn zoon.
Na een weekend lang gepiekerd te hebben 'ik moet vrolijker zijn, ik moet vrolijker zijn' (und so weiter) kwam ik op maandagmorgen de klas in. Met dat motto in mijn achterhoofd.
Ik ontspande mijn kaakspieren en keek de kinderen met zachte blik aan. We begroetten elkaar en hee, ontsproot daar niet een klein grapje aan mijn persoontje?
De kinderen lachten vriendelijk en oprecht, ze zijn zo streng nog niet. Ik keerde mijn motto ter plekke om.
Vrolijk zijn hoeft niet, maar serieus kijken hoeft ook niet. Niets hoeft! En juf ontspande nog meer en het werd een hele fijne en ook luchtige dag. Ik denk dat we samen een moppentrommel gaan aanleggen, ter ondersteuning van mijn proces.

Het lelijke eendje

De kinderen werd gevraagd om zinnen te maken aan de hand van afbeeldingen.
Deze afbeeldingen bevatten woorden met ss-en en z-ten in de meervoudsvorm. Bijvoorbeeld een plaatje van ganzen. Je begrijpt het: gans - ganzen.
Moon heeft daar niks mee. Bij het plaatje van de ganzen schreef ze vrij stellig het volgende:
'Eenden vinden in hun leven vrij snel een partner. Dat kun je van mij niet zeggen.'
Dit moet toch wel een prachtzwaan worden..

Taart

Ik heb tijdens mijn studie amper stilgestaan bij het leeftijdsverschil tussen mij en menig startende leerkracht.
Mijn verjaardag bleek de gelegenheid bij uitstek.

Adviesburo Zn. & Co.

Jezelf laten filmen is zo goed. Zo verhelderend ook.
Mijn mentor was bereid om me een dag te filmen op willekeurige momenten, dat laatste benadrukte ik nog.
Nee, niet op safe gespeeld. Doe maar, confronteer me maar.
Thuis liet ik het allemaal over me heen komen.
Zo hoorde ik dus op de achtergrond een zacht gegniffel van mentorlief terwijl ze de klok inzoomde (tijdsplanning!) en werd mijn foute uitschrijven van een som 12 seconden lang vastgehouden (eigen vaardigheid!). En ik zag nog meer en keek zwijgend toe.
Mijn zoon die het klassenrumoer op de achtergrond hoorde pakte er snel een stoel bij en zweeg met me mee. Een tijdje.
En voor ik vertel wat zijn woorden waren, moet me eerst iets van het hart. Hij zei het liefdevol en zacht en probeerde daarmee volgens mij zijn verontrusting te verdoezelen, de lieverd. Maar hij zei ze wel, die woorden..
'Mam, je maakt toch ook weleens grapjes?'
Ik glimlachte gekunseld.

Gesprekstof

Ik heb inmiddels een druk leven. Gezin, een administratief baantje, studie en ook nog mijn vrije tijd!
Je zou zeggen dat er genoeg is om over te praten.
Tot voor kort was ook ik die mening toebedeeld. Maar ik heb mensen die goed voor me zorgen en zo werd ik laatst gewaarschuwd voor de eenzijdigheid van mijn gesprekstof.
Het schijnt namelijk maar een kleine tien minuten te duren na begroeting, voor ik aankom met een anekdote uit mijn onderwijsperikelen. Heel onschuldig en gewoon mijn dingen van de dag. Eigenlijk niets anders dan diezelfde vriendin waarvan ik de collega's al aardig begin te kennen via haar verwoorde perikelen. Toch schijn ik erger te zijn en dat raakt me natuurlijk tot op het bot!
Met ingang van gisteren heeft mijn vriendin haar oude vriendin terug. En niet alleen zij! Iedereen kan uit vrije wil mijn leven volgen, ik zal niet zomaar meer uit mezelf beginnen. Is niet meer nodig, dit blog is mijn medium bij uitstek.
Lieve vrienden en familie, waar zullen we het eens over hebben?

Tweede keus

Des morgens kreeg ik een seintje van de buurjuf dat er een reiger op het dak lag.
Vanaf onze eerste verdieping bekeken we het beest aandachtig. Zou het dood zijn? Mmm.. je kunt je afvragen of een reiger op deze manier dood zou liggen of zitten eigenlijk. Daarvoor had ie de kop nog te fier omhoog. Het was blijkbaar voor ons beide de eerste keer dat we een reiger in deze houding aantroffen. Altijd gedacht dat ze of vliegen, of stokstijf stilstaan in het water. We hielden onze gedachten hierover voor ons en keerden terug naar onze klas waar de eerste leerlingen binnenstroomden.

Zou het eigenlijk niet leuk zijn om straks even samen met de groep het dier te bekijken? Al handenschuddend overwoog ik een en ander binnenshoofds. Wel leuk, zo'n spontaan leermoment. Incidenteel leren, betekenisvol en zo. Maar ook: de kijkruimte is wel wat krap, niet iedereen kan tegelijkertijd kijken. De andere klassen zouden ook de gang op willen. Mijn tijdsplanning..
Niet dat het mij zo vreselijk veel uitmaakt, ik verzin wel een list. Maar ik ben stagiair en bedenk me nog teveel of de mentor mijn enthousiasme wel kan waarderen. Een punt ter verbetering I know, maar nu zit ik er nog even mee. Bovendien heb ik ook nog beloofd een rekenkundige goocheltruc te onthullen. Op dit geheim moesten ze al TE lang wachten, vonden enkele van mijn leerlingen. Het werd dus de goocheltruc.

Nou weet ik niet of mijn tweede keus het eens was met mijn beslissing, of dat de vogel zich zo had zitten ergeren aan mijn onterechte watjesgedrag ten aanzien van het reigerspotten. Het dak was in ieder geval een uurtje later akelig leeg.
Voor mij solo wel een hoog leerrendement.
Word geen watje en ook: reigers kunnen zittend uitrusten.

Dat wil ik ook!

Zozo. Dus toch een blog, ook voor mij.

En hier stel je je even voor aan de komende lezers? Mijn hooggewaardeerde publiek wat op het moment van dit schrijven geen idee heeft wat hen te wachten staat. Wat dat betreft hebben we nu al een band, ik heb ook geen idee.

Laat ik maar de eerste zijn die oversteekt.
Ellen, 39 jaar. Import-Rotterdamse met een blijvend vleugje zachte g als ik moe ben.
Juf in wording - Pabostudente derdejaars deeltijd om precies te zijn.
Zo'n juf die eigenlijk eerst alleen part time werkende moeder was en tijdens een vrijwilligersperiode als overblijfkracht het licht zag.. Ik kan iets met die kinderen, de kinderen doen iets met mij!
Ik vermeed tijdens een intake en motivatiegesprek op de opleiding overigens de opmerking: ik wil dit omdat ik zoveel van kinderen hou.
Dooddoener. Ik was origineler, al weet ik niet precies meer wat ik gezegd heb toen. Ik was in ieder geval -met MAVO!- binnen.

De drang om dit blog op te zetten is ontstaan tijdens het lezen van Jufaukjes blog. Jeetje wat kan die dame schrijven. Jufaukje, zie deze poging van mij als ode. Ik ben een fan!
Maar dat wil ik ook, mijn spinsels van alledag kenbaar maken aan leesgierigen. En omdat ik een tiep ben van: Hup, dan maak je toch een blog aan (en vervolgens niet nadenkt maar meteen maar de agreements aanvinkt onderaan de blog-creating-website) is er een nieuwe paddestoel uit de grond geschoten: Juf en ik.
Meer diepgang kon ik nu niet bedenken.

Ik besef me trouwens hoe beeldend de titel van deze posting is voor wie ik ben. Tjakka, mijn eerste overpeinzing is binnen..